Hiriko etxe altueneko teilatuan nago eserita, hankak amildegian zintzilik dauzkadala. Zuk eraiki duzun hiria da, harriz harri.
Etxe eta teilatu hau ere zure lanak dira.
Bertan seguru izan nahi ninduzun, kaleak nire egin, semaforoekin nire bidea eten eta jarraituz. Ni bertan mozkortuz, benetako egunsentiak ezkutatuz.
Orain ezin duzu jasan nik hiria suntsitu izana. Eta hemendik hondamendiaren erdian ikusten zaitut, oihuka, jolasa amaitu dela sinistu ezinik.
Haizeak aurpegian astintzen nauen bitartean deserriratzeko plana irudikatzen hasten naiz.
